Extreme hunger – głód ekstremalny przy wychodzeniu z zaburzeń odżywiania
Extreme hunger – czyli głód ekstremalny. Towarzyszy wychodzeniu z zaburzeń odżywiania. Extreme hunger towarzyszy w procesie odzyskiwania prawidłowej masy ciała i wychodzeniu z głodzenia. Na samym początku warto tutaj przypomnieć, że zaburzenia odżywiania to nie tylko konsekwencje fizyczne i szereg problemów ze zdrowiem. To także konsekwencje psychiczne – lęk, depresja, apatia, obniżenie nastroju. I pewne myśli oraz zachowania u osób chorych nie przyczyniają się do choroby, ale SĄ JEJ KONSEKWENCJĄ! Zatem odzyskując prawidłową masę ciała, naprawdę jesteśmy w stanie zacząć myśleć jaśniej i racjonalniej. Przy ekstremalnie niskiej masie ciała zagrażającej życiu, często dalsze prowadzenie psychoterapii może mijać się z celem, ponieważ przez wygłodzenie mózg nie jest w stanie pracować nad zmianą schematów, przekonań. I wówczas w pierwszej kolejności trzeba fizycznie odżywić organizm i niejednokrotnie ratować przed najgorszą konsekwencją zaburzeń odżywiania.
Extreme hunger – od anoreksji do kompulsywnego objadania?
Nie. Extreme hunger często mylony jest przez pacjentów z napadami objadania. Jednak nie jest to to samo. Głód ekstremalny jest konsekwencją wygłodzenia na poziomie psychicznym, fizycznym, neurobiologicznym.
Jak wygląda głód ekstremalny?
Głód ekstremalny to potrzeba jedzenia dużo większej (niż nasze aktualne zapotrzebowanie) ilości jedzenia. To jedzenie mimo zaspokajania fizycznych potrzeb organizmu na kalorie, witaminy i składniki mineralne. To jedzenie mimo uczucia pełności w żołądku. Niektóre źródła podają, że to spożywanie 4, 6, 8 i więcej tysięcy kalorii w ciągu dnia. Pojawia się w momencie ponownego odżywiania organizmu i wychodzenia z zaburzeń odżywiania.
Ale to niesprawiedliwe, że ja cierpię na extreme hunger skoro wcześniej się głodziłam!
Taki przeskok z jednej skrajności w drugą bywa dla pacjentów źródłem stresu. W końcu jeszcze niedawno kontrola stanowiła 100% ich życia, a teraz czują, że ich kontrola nad jedzeniem spada do zera, bo ich ciało i głowa potrzebuje tylko jeść, jeść, jeść i jeść… Mimo łez, wyrzutów sumienia, stresu.
Chciałabym zapewnić, że to normalne. Co więcej: prawdopodobnie nie jesteś nielicznym wyjątkiem. Głód ekstremalny dotyka bowiem większości osób wychodzących z zaburzeń odżywiania. To element procesu zdrowienia. Przejściowy, terminowy.
Usłyszałam kiedyś na jednym z wykładów takie ładne porównanie dotyczące extreme hunger. Wyobraź sobie, że pożyczasz od kogoś 700 tysięcy. A oddajesz mu tysiąc. I ten ktoś od 2 lat co raz usilniej zaczyna dopominać się o swoje pieniądze i chce je za wszelką cenę odzyskać. Tak samo jak z Twoim niedożywionym ciałem, któremu kiedyś zabrano możliwość dostarczania odpowiedniej ilości kalorii na bardzo długi czas. Teraz chce odebrać wszystko, co mu się należało. Energię, czekoladę, fast-foody. Nie interesuje go ból brzucha, okoliczności, cyferki na wadze.
Ponadto jedną z przydatnych wskazówek przy wychodzeniu z zaburzeń odżywiania i uczeniu się na nowo prawidłowych porcji, jest obserwacja ile mniej więcej jedzą inne osoby. Pozwala to znaleźć punkt odniesienia. Przypominam, że po zaburzeniach odżywiania przez jakiś czas nie można polegać na naturalnych odczuciach głodu i sytości, więc taka praktyka może być pomocna. Jednak gdy pojawia się extreme hunger, mimo zjedzenia tyle samo co znajomi na imprezie, Ty masz ochotę zjeść 10 x tyle. Tak działa właśnie głód ekstremalny. Jedzenie zdecydowanie ponadto to co w innych warunkach byłoby naszym optimum.
Głód ekstremalny – jak sobie z nim radzić?
1. Edukacja żywieniowa – świadomość tego, czym jest extreme hunger, skąd się bierze i dlaczego go doświadczasz
2. Zamiast być dla siebie surowym krytykiem, staraj się zadbać o siebie w tym trudnym czasie. Odpuść intensywne treningi, ważenie się, kontrolę ciała. Praktykuj uważność, wysypiaj się. Możesz pisać pamiętnik, medytować.
3. Pamiętaj, że to nie są napady objadania. No chyba, że zaczniesz włączać restrykcje do żywienia, to wtedy jak najbardziej może się to przerodzić w kompulsy. Czas na restrykcje już był i nie przyniósł nic dobrego. Teraz odpuść rygor.
Extreme hunger – podsumowanie
Głód ekstremalny może trwać 2-3 tygodnie, może trwać miesiące, a może nie pojawić się wcale. Na nic więc zdadzą się tu porównania do innych osób, które przechodzą to co Ty. Każdy z nas jest inny, u każdego proces wygląda inaczej. Ten czas musi trwać i musi minąć. Nie próbuj w tym czasie restrykcji, zakazów słodyczy – to w niczym nie pomoże, a nawet pogorszy sprawę. Miej szacunek do tego etapu w zdrowieniu i zaufaj, że to nie jest etap, który nigdy się nie skończy. Nie zalecam w tym czasie ważenia, sprawdzania ciała. Zalecam natomiast porozmawianie o swoim problemie z zaufaną osobą – kimś z rodziny, przyjaciół, terapeutką/ą, psychodietetykiem/czką.
A jeśli masz ochotę na więcej treści, zapraszam Cię na mój Instagram.
